GILAS at FIBA World Cup 2014

Yung totoo, hindi ko alam paano to sisimulan. Nakalimutan ko na din ata kung paano magsulat. Parang nilipas na ng panahon yung lahat ng natutunan ko sa writing class ko at sa mga workshops na napuntahan ko. Pero gustong gusto ko lang talagang isulat tong nararamdaman ko. 

Dahil sa Gilas. Para sa Gilas.

Credits to the owner

Hindi ko alam yung mararamdaman nung sumasabog na sa twitterverse yung score. At nasa Shaw pa lang ako. Pauwi ng bahay. Wala akong pakialam kung mahablot yung cellphone ko sa daan. Basta ang alam ko, kailangan ko ng update sa laro dahil sure ball ako wala na kong aabutan sa TV paguwi. Hanggang pagsakay ko, sa cellphone pa rin naka tutok yung mata ko. Lamang. Dikit. Tabla. Last 2 minutes. Nafoul. Turnover. Timeout. Freethrow.

Hanggang sa may nagtweet.79-81 GILAS. Hindi ko alam yung mararamdaman. Nanginig. Naiyak. Kinilabutan. Yung feeling na gusto mong sumigaw sa sasakyan na YES PANALO GILAS! ANG SAYA WOOOHHHH! GALING! ASTIG! Na may kasamang malakas na palakpak. Pero siyempre hindi ko ginawa kasi baka idiretso ako sa mandaluyong nung driver.

Photo From Fiba.com/ Reposted from Bea Fabregas

Pero iba lang talaga yung feeling na sa hinaba haba ng prusisyon. Sa dinami dami ng muntik, lamang,  halos, dikit. Eto na. Nakamit na yung pinakamimithing panalo. Sinagot na ng langit yung dasal ng 81 milyong Pilipino sa buong mundo.

Biglang natambakan yung sakit nung apat na talo. Nakalimutan na na no-bearing na yung laro. Dahil mas nangibabaw yung PANALO. Yung panalo makalipas ang tatlumpung anim na taon. Inilista na yung pinakamatamis na tagumpay. Ng Gilas. Ng Pilipinas. Ng mga Pilipino. Ibang klase.

Habang nasa biyahe. Wala akong ginawa kundi mag post, magrepost at magfavorite ng mga tweets. Paulit ulit na Panalo. Salamat. Yehey. Ayos. Sarap maging pinoy.Lahat na ata naretweet ko. Sobra  sobrang kasiyahan yung nararamdaman ko. Daig pa yung nanalo sa lotto. Daig pa yung feeling pag nagkatuluyan kayo ng dream boy mo.

Alam ng karamihan sa atin na hindi biro ang pinagdaanan ng team na to. Sa FIBA Asia pa lang dugo’t pawis na ang kanilang pinuhunan. Ilang talo. Ilang Injuries. Ilang Players issue. Pero ganun pa man hindi rin matutumbasan ang mga nakamit nila. Pagtapos sa sumpa ng Korea. Pagpunta sa world cup makalipas ang halos apat na dekada. At higit sa lahat ang pagbabalik ng Pilipinas sa mapa.

Isama na natin yung mga sakripisyo ng bawat miyembro ng koponan na ito. Yung mga pamilyang naiwan. Yung mga anniversaries na hindi nacelebrate. Yung mga birthdays na hindi nasaksihan. Lahat yun tiniis at kinaya ng mga bayaning ito para sa larong kinagiliwan. Para sa bayan.

Habang iniisp ko lahat nang ito. Hindi ko maiwasang mamangha, humanga at maluha. Ibang klase.

Credits to the owner

Yung Luis Scola at JJ Barea na pinapanood lang natin sa TV noon, ngayon kalaro na nila. Sa sobrang saya pa ni Norwood dinakdakan pa ng harap harapan si Scola. Si Alapag naman nakipagsabayan kay Barea. Pati si Junemar, si Japhet at si Ping nakipagbanggaan sa mga mama ng Greece at Croatia kahit pa limang pulgada yung diperensiya nila. Hindi natakot. Pumuso lang ng pumuso. Hindi rin nagpahuli yung Chan, yung Tenorio, Yung De Ocampo, yung Castro, three points dito, pull up dun, drive dito, lay-up dun. Sabayan pa ng four-points play nung angas ng Tondo. Yung Lee. BANNGGGG!!!! Yung FIBA fans nagwawala. Mas masarap pa daw panoorin yung laban ng Gilas kesa sa USA at Espanya. Si Gary, na pinagdyaryo. Pinagbrick game. Pero hindi ininda. Bagkus patuloy lang na sumuporta. Sabi nga ni Nikko Ramos. “Si Gary. Inuna yung Chan. Inuna yung team. Inuna yung bayan.”

Yung Blatche naman. Yung Dray na dalawang araw lang sinikatan ng araw sa Pilipinas. Na dalawang linggo lang nagensayo kasama ang Gilas. Sumabak sa court. Lumaban. Nakipagbanggan kahit nasasaktan. Si Dray na pwede namang magpalakas na lang at siguraduhin na malusog siya sa darating na NBA. Pero mas piniling maglaro para sa bayan na ilang libong milya yung layo sa bansang kanyang sinilangan. Binigay yung buong puso kahit na hindi niya naiintindihan yung #LabanPilipinas #Puso kasi tagalog.

At siyempre hinding hindi ko makakalimutan yung utak na nasa likod ng labindalawang makikisig nating manlalaro. Si Chot. Si Coach Chot at ang staff niya. Si Coach Chot na tumanggap ng hamon sa pinakamalaking laban ng Pilipinas sa mundo ng basketball. Yung iniwanan din muna yung pamilya. Yung nagpuyat mula simula para pagaralan at pagplanuhan yung bawat hakbang na gagawin mula FIBA Asia hanggang sa Espanya. Yung inako yung sisi nung hindi nanalo sa  Argentina. Si Coach Chot. Ibang Klase.

Sa isang bansang baliw sa basketball. Wala nang mas sasaya pa na makita yung team mo na pinupuri ng buong mundo. Sa mga magandang laban kahit na talo, lalong lalo na sa isang matamis na panalo. Panigurado ngayong gabi lahat ng Pilipino masarap ang tulog. Lahat nakangiti. Sa nakamit ng Gilas. Sa nakamit ng Pilipinas.

Hindi ko alam kung paano magpapasalamat sa Gilas. Bukod sa mga karangalang nagawa nila. Bukod sa saya na dinala nila. Hindi matatawaran yung inspirasyon na binigay nila sa lahat ng taong naniwala at patuloy na nainiwala. 

Mas naapreciate ko yung pagkabaliw nating mga Pilipino.Yung pagkahilig nating mangarap ng sobrang taas. Kasi sa nagawa ng Gilas. Posible pala. Na kahit ano pala kaya nating gawin. Basta may #PUSO. Kahit sino handang tapatan. Basta may #PUSO.

Kahit na halos buong mundo hindi naniniwala. Kahit na halos buong mundo pinagtatawanan ka sa simula. Kahit na hindi ka naiintindihan ng karamihan ng tao sa espanya kada sasabihin mong #LABANPILIPINAS . Yung Gilas, lumaban pa din. #PUMUSO.

Ngayon mas naniwala ako sa kwento ni David and Goliath. Mas naniwala ako sa kakayahan nating mga Pilipino. Mas nainspire ako na abutin ang mga pangarap ko. Na gaya ng Gilas, may mga bagay akong kayang gawin kahit na buong mundo pa ang magduda. Kaya pala, kahit ano. Basta magtitiwala, magtattrabaho lang ng buong #PUSO.

SALAMAT GILAS!

MARAMING MARAMING SALAMAT!

GILAS KONG MAHAL.

#LABANPILIPNAS #PUSO